Obrzezanie

Obrzezanie polega na chirurgicznym usunięciu napletka prącia. Po zabiegu dochodzi do zrośnięcia się blaszki wewnętrznej i zewnętrznej napletka, po którym jest widoczna niewielka blizna poniżej rowka zażołędnego. Po zabiegu obrzezania jakość i ilość doznań odczuwanych na prąciu zwykle pozostaje taka sama, zaś noszenie odsłoniętej żołędzi nie powoduje jej podrażnienia przez bieliznę.

Obrzezanie może być wykonane:

• Ze względów religijnych – zwykle w dzieciństwie lub krótko po urodzeniu, przez specjalnie do tego wyznaczoną (lub przygotowaną) osobę.
• Ze względów leczniczych – w przypadku występowania stulejki lub innych schorzeń napletka wymagających jego usunięcia; także w trakcie operacji na prąciu czasami występuje konieczność obrzezania.
• Ze względów profilaktycznych – celem ułatwienia zachowania higieny, zmniejszenia ryzyka powstania raka prącia, a u partnerki raka szyjki macicy.

Operacja obrzezania może być wykonana w:

• znieczuleniu miejscowym – zwykle wykonywane przez operatora, nie wymaga obecności anestezjologa, podanie leków znieczulających na podstawę prącia (penile block) i skórę tej okolicy. Nie wymaga bycia na czczo ani przerwy w przyjmowaniu płynów. Znieczulenie czasami mniej komfortowe dla pacjenta, ale nieznacznie go obciążające: chory jest przytomny w trakcie całego zabiegu, generalnie nie czuje bólu, może czuć pociąganie, dotyk, ciepło/zimno, bóle przebijające.
• znieczuleniu ogólnym – wykonywane tylko przez anestezjologa na salach operacyjnych przystosowanych do znieczulenia ogólnego. Konieczne bycie na czczo (ostatnie jedzenie min. 6h, ostatnie picie min.2h, chociaż anestezjolog może wymagać dłuższych przerw w jedzeniu i/lub piciu). Chory w trakcie zabiegu „śpi”, nie odczuwa bólu, lecz mimo tego także często podaje się znieczulenie miejscowe (takie samo jak w/w), które ułatwia przeprowadzenie zabiegu i okres pooperacyjny.
• bez znieczulenia – najczęściej podczas obrzędów religijnych i/lub w miejscach gdzie brak jest dostępu do znieczulenia.

Ilość dostępnych technik wykonania obrzezania jest niemała, szczególnie, że zabieg ten wykonywany jest od wielu wieków. Wybór techniki zależy od chorego i operatora, jednakże najważniejszy jest efekt końcowy. Po wygojeniu pozostaje niewielka okrężna blizna tuż poniżej rowka zażołędnego. Efekt kosmetyczny zależy od stanu zaawansowania choroby (stulejki) przed zabiegiem, przebiegu operacji, umiejętności operatora, użytych materiałów szewnych (nici), odpowiedniej opieki pooperacyjnej i właściwego postępowania chorego, indywidualnych predyspozycji chorego do gojenia się ran, jak również do wytwarzania blizn lub ich przerastania, itd.

W trakcie obrzezania, jeżeli są wskazania, można dokonać wydłużenia krótkiego wędzidełka lub wyjątkowo graftowania (przeszczepu) skóry, jeśli okazałoby się, że po obrzezaniu będzie niedobór skóry na prąciu.

Obrzezanie jest zabiegiem i jak każdy zabieg może mieć powikłania, m.in: zakażenie (infekcja), krwawienie po zabiegu, krwiak, konieczność rewizji (chirurgiczne otwarcie i sprawdzenie rany) lub powtórzenia zabiegu, uszkodzenie okolicznych struktur anatomicznych, niezadowolenie chorego z efektu końcowego, itp.

Zabieg obrzezania zwykle wykonuje androlog lub urolog.

Autor:
Dr n. med. Piotr Paweł Świniarski
Specjalista urolog, androlog, seksuolog